Author:
Abstract
Bu araştırmanın amacı, üniversitede öğrenim gören öğrencilerin serbest zaman yönetim düzeyleri ile yalnızlık düzeylerini belirlemek ve bu iki kavram arasındaki ilişkiyi ortaya koymaktır. Araştırmanın çalışma grubunu İstanbul Üniversitesi Spor Bilimleri Fakültesinde öğrenim gören amaçlı örnekleme yöntemiyle seçilmiş olan 138 “Erkek” ve 102 “Kadın” olmak üzere toplam 285 üniversite öğrencisi çalışmaya gönüllü olarak katılmıştır. Araştırmada Wang ve ark., (2011) tarafından geliştirilen ve Türkçe uyarlaması Akgül ve Karaküçük (2015) tarafından yapılan “Boş Zaman Yönetimş Ölçeği” ve Demir (1989) tarafından geliştirilen “Ucla Yalnızlık Ölçeği” kullanılmıştır. Katılımcıların kişisel bilgilerinin dağılımlarının belirlenmesi için yüzde ve frekans yöntemleri; verilerin normal dağılıma sahip olup olmadığının belirlenmesi için Shapiro Wilks normallik testi uygulanmış ve bunun neticesinde verilerin parametrik test koşullarına uygun olduğunun anlaşılmasından sonra verilerin analizinde; katılımcıların serbest zaman yönetim düzeyleri ile yalnızlık düzeylerinin bazı demografik özelliklere göre farklılığını belirlemek için MANOVA ve ANOVA testleri; serbest zaman yönetim düzeyleri ile yalnızlık düzeyleri arasındaki ilişki düzeyini belirlemek için ise Person Korelasyon testi uygulanmıştır.MANOVA test sonuçlarında “Cinsiyet” ve “Haftalık serbest zaman süreleri” değişkenine göre serbest zaman yönetimi toplam puanlarında anlamlı farklılık bulunmuştur (p<0.05),Serbest zaman yönetimi ölçeği ile Ucla Yalnızlık ölçek puanları arasındaki ilişkiyi tespit etmek için yapılan Pearson Korelasyon testine göre; SZYÖ ve UYÖ arasında düşük düzeyde ve negatif yönde bir ilişki olduğu belirlenmiştir. Katılımcıların serbest zaman yönetim düzeyleri ile yalnızlık düzeylerinin bazı demografik değişkenlere göre anlamlı farklılık gösterdiği ve serbest zaman yönetimleri düzeyleri arttıkça yalnızlık düzeylerinin de azaldığı tespit edilmiştir.
Keywords
Abstract
The aim of the study is to specify the participant university students’ leisure time management and loneliness levels, and to reveal the relationship between these two concepts. The study sample consisted of 285 volunteer university students, 138 of whom were male while 102 of were female. These students were from Istanbul University, Sports Sciences Faculty and were selected using the purposive sampling method. The study instruments were the “Leisure Time Management Scale,” which was developed by Wang et al. (2011) and adapted into Turkish by Akgül and Karaküçük (2015), and the “Ucla Loneliness Scale” which was developed by Demir (1989). Percent and frequency methods were applied to determine the range of participants’ personal information, and the Shapiro Wilk normality test was applied to determine if the data was of a normal distribution. After the data was found to be appropriate for parametric test conditions, MANOVA and ANOVA were used to reveal the differences between the participants’ leisure time management levels and loneliness levels in terms of certain demographic properties. Also, the Pearson Correlation test was administered to determine the relationship between leisure time management and loneliness levels. To the MANOVA test results, a statistically meaningful difference was found in leisure time total scores in terms of “gender” and “weekly leisure time” (p<0.05). To the Pearson Correlation test conducted to see the relationship between the scores of Leisure Time Management Scale (LTMS) and Ucla Loneliness Scale (ULS) scores, there was a low and negative correlation between LTMS and ULS. It was also concluded that the participants’ leisure time management levels and loneliness levels significantly differed in terms of certain demographic variables, and that as their leisure time management levels improved, loneliness levels were seen to decrease.