SİYASAL PARTİLERİN HALKLA İLİŞKİLER ÇALIŞMALARINI SEÇMENLERİN DEĞERLENDİRMELERİ ÜZERİNE BİR ARAŞTIRMA
Author :
Abstract
Siyasal halkla ilişkiler çalışmaları, seçmen ile siyasal partiler ve siyasal aktörler arasında sürdürülebilir bir iletişim kurulmasını sağlayan etkinliklerden biridir. Bu tür çalışmalar, seçmenleri inandırmak, ikna etmek ve son tahlilde beklentileri yönünde bir siyasal tercihte bulunmalarını sağlamak amacıyla gerçekleştirilmektedir. Bu amaç çerçevesinde gerçekleştirilen siyasal halkla ilişkiler çalışmaları sadece seçim dönemlerinde gerçekleştirilen bir faaliyet değil, sürekli ve planlı bir şekilde yapılması gereken faaliyetler bütünüdür. Bu çalışmada, siyasal partilerin halkla ilişkiler çalışmaları seçim dönemleri dışındaki süreç çerçevesinde incelenerek, seçmenlerin bu çalışmaları değerlendirmelerini analiz etmektedir. Çalışmada alan araştırması yöntemi uygulanmış, bu çerçevede veri toplama aracı olarak da anket tekniğine başvurulmuştur. Basit tesadüfi örneklem esasına göre uygulanan araştırmada 1127 kişilik bir örneklem grubuna ulaşılmıştır. Araştırmadan elde edilen bulgulara göre, katılımcıların siyasal partilerin, milletvekillerinin ve belediye başkanlarının yaptığı çalışmalar hakkında bilgi düzeyinin düşük olduğu, seçim dönemleri dışında siyasal partilerin seçmen ziyaretinin sınırlı bir şekilde gerçekleştirdiği, yerel siyasette en rahat ulaşılabilir siyasal aktörün siyasal parti il başkanları olduğu, yeni iletişim teknolojilerinin siyasal halkla ilişkiler bağlamında sınırlı bir şekilde kullanıldığı belirlenmiştir.
Keywords
Abstract
Political public relations is one of the activities that ensure sustainable communication between voters and political parties and political actors. Such studies are carried out to convince voters and, in the final analysis, to make a political choice for their expectations. Political public relations activities carried out within the framework of this aim are not only the activities carried out during the election periods, but also the activities that should be carried out continuously and in a planned manner. In this study, public relations studies of political parties are examined within the framework of the process outside the election periods and they analyze the evaluations of the voters. In this study, field research method was applied and in this context, survey technique was used as data collection tool. In the study, which was applied on the basis of simple random sampling, a sample group of 1127 people was reached. According to the findings of the study, it was observed that the participants had low level of knowledge about the activities of political parties, deputies and mayors. Limited voter visits by political parties outside the election periods, and that the most accessible political actor in local politics was the political party provincial chairmen, and the new communication technologies had limited use in the context of political public relations is determined.
Keywords
- Akay, Rafet Aykut (2012), Siyasal İletişim Danışmanı, Nobel Yay, Ankara.
- Aktaş, Hasret (2004), Bir Siyasal İletişim Aracı Olarak İnternet, Tablet Kitabevi, Konya.
- Anık, Cengiz (2000), Siyasal İkna, Vadi Yayınları, Ankara.
- Arğın, Emrah (2018), Algı Yönetimi ve Sosyal Medya: 2017 Anayasa Referandumu Üzerinden Bir İnceleme, İnönü Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayımlanmamış Doktora Tezi, Malatya.
- Balcı, Şükrü; Damlapınar, Zülfikar; Pınarbaşı T. Esin; Astam F. Kübra (2016). Siyasal Bilgilenmede Medyanın Rolü ve Etkinliği: Üniversite Öğrencileri Araştırması, The Journal of Academic Social Science Studies, 53, 111-126.
- Bülbül, A. Rıdvan (2003), Halkla İlişkiler, Nobel Yayın Dağıtım, Ankara.
- Canpolat, Nesrin (2012), Türkiye’de Halkla İlişkilerin Gelişimi, Seçkin Yayıncılık, İstanbul.
- Çağlar, Nedret; Köklü, Pelin Havva (2017), “Yeni Medyanın Siyasal İletişim Aracı Olarak Kullanımı: Siyasal Partilerin Resmi Web Sitelerine Yönelik Bir Araştırma” Gümüşhane Üniversitesi İletişim Fakültesi Elektronik Dergisi, 5(1), 148-173.
- Damlapınar, Zülfikar ve Balcı, Şükrü (2005), “Seçmenin Zihnindeki Aday İmajını Belirleyen Etkenler:28 Mart 2004 Yerel Seçimleri Alan Araştırması”, Selçuk İletişim Dergisi, 4(1), 58-79.
- Devran, Yusuf (2004), Siyasal Kampanya Yönetimi, İkinci Baskı, Alemdar Ofset, İstanbul.
- Doğan, Adem (2017), Türkiye’de Siyasal İletişim ve Siyasal Davranış, Nobel Yayınları, Ankara.
- Doğan, Adem ve GÖKER, Göksel (2017), “Mitingler ve Seçmenler Üzerindeki Etkisi: 30 Mart 2014 Yerel Seçimleri Elazığ Seçmeni Örneği”, Erciyes İletişim Dergisi, 5/ 2, 146-162.
- Erdoğan, İrfan (2008), Teori ve Pratikte Halkla İlişkiler, Genel Yayın ve Dağıtım, Pozitif Matbaacılık, 2. Baskı, Ankara.
- Gülsünler, Makbule ve Ertürk, Hülya (2012), “Demokrat Partinin 1946- 1950 Yılları Arasındaki Halkla İlişkiler Stratejileri”, Selçuk İletişim Fakültesi Akademik Dergisi, 7/ 3, 90-99.
- Kayaalp, İsa (1998), İletişim ve Dil, Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları, Ankara.
- Kazancı, Metin (1995), Kamuda ve Özel Sektörde Halkla İlişkiler, Turhan Kitabevi, Ankara.
- Kılıçaslan Emine Çakmak (2011), Siyasal iletişim İdeoloji ve Medya İlişkisi,Kriter Yayınları, İstanbul.
- Laughey, Dan (2010), Medya Çalışmaları Teoriler ve Yaklaşımlar, Çeviren: Toprak, Ali Kalkedon Yayınları, İstanbul.
- Lilleker, Daren(2013), Siyasal İletişim Temel Kavramlar, Kaknüs Yayınları, İstanbul.
- Padil, N. ve Azahari, H. M. (2014), The Impact Of Photographic Images İn Print And Online Media For Political Campaign İn Malasia, International Journal of Social Science and Humanity, 4(3),214-219
- Rigel, Nurdoğan (2000), Rüya Körleşmesi, Der Yayınları, İstanbul.
- Sarıtaş, Ahmet (2016), “Siyasal İçerikli Web Sitelerinin İçerik Analizi İle İncelenmesi: 26. Dönem Milletvekilleri Üzerine Bir Araştırma”, Mehmet Akif Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 8 (14), 323- 342.
- Strömbäck, J., & Kiousis, S. (2014), “Strategic Political Communication İn Election Campaigns”. Political communication, 18, 109-128.
- Süllü, Zübeyde (2010), “Siyasal Halkla İlişkiler Sürecinde Hesabı Verilebilirlik”, Selçuk Üniversitesi İletişim Fakültesi Akademik Dergisi, 6(3), 216-228.
- Tosun, Erdoğan ve Tosun, T.(2007), “1983’den Günümüze Türkiye’de Siyasal Parti Üyeliğinin Gelişimi: Karşılaştırmalı Bir İnceleme”,Toplum ve Demokrasi, (1), 45–56.
- Ural, Ebru G. (2006), Stratejik Halkla İlişkiler Uygulamaları, Birsen Yayınevi, İstanbul.
- Yatkın, Ahmet (2003), Halkla İlişkiler ve İletişim, Nobel Yayınları, Ankara.
- Yavaşgel, Emine (2004, Siyasal İletişim, Babil Yayınları, Ankara.
- YaylagüL, Levent (2013), Kitle İletişim Kuramları Egemen ve Eleştirel Yaklaşımlar, Dipnot Kitapevi, Ankara.
- Yegen, Ceren (2018), Siyasal İletişim, Propaganda ve Ulusal Kimlik, Kriter Yayınları, İstanbul
