Author :
Abstract
Bu çalışmada kötülük kavramı, Augustinus, Leibniz ve Kant’ın düşünceleri bağlamında incelenmiştir. Augustinus, kötülüğü teodise çerçevesinde ele alır. Augustinus’a göre insan akıl ve özgür istenç sahibi bir varlıktır. Ahlaksal kötülük bu yetilerin veriliş amaçlarına uygun kullanılmamaları nedeniyle ortaya çıkmaktadır. Doğal/fiziksel kötülük ise ahlakin kötülüğün cezalandırılması için vardır. Bu cezalandırma Tanrı’nın adaletine ve yaratım amacına uygundur. Leibniz de kötülüğü teodise bağlamında ele alır. Onun için Tanrı, aklı sayesinde sonsuz olanağı bir arada düşünebilen bir varlıktır. O, aynı zamanda en yüksek iyidir. Bu bağlamda bu dünya, olanaklı dünyalar arasında en iyisi olmalıdır. Öte yandan Tanrı her şeyi iyi yaratmıştır. Yaratılanlar arasında derece farkı vardır. Tanrı daha yüksek iyiliklerin meydana gelebilmesi için daha düşük iyiliklere, yani kötülüğe izin vermektedir. Kant kötülüğü hem etik hem de rasyonel teoloji bağlamında ele alır. Ona göre insan pratik aklı sayesinde ahlak yasası tasarlayabilir. Özgür isteme sayesinde insan bu yasaya uymayı tercih edebilir ki böylece ahlaki iyilik ortaya çıkar. Aksi takdirde, yani yasanın istemeyi belirleyen tek koşul olmadığı durumda ahlaki kötülük ortaya çıkar. İnsanın ahlaki doğası bu nedenle ikili bir yapıya sahiptir. Kant, sahip olduğu bu ikili doğa nedeniyle insanın kötülüğe yatkın olduğunu ifade eder. Bu yatkınlığa, radikal kötülük adını verir.
Keywords
Abstract
In this article the concept of evil is discussed in the context of Augustine, Leibniz and Kant’s thoughts. Augustine embraces the concept of evil within the limits of theodicy. According to Augustine, human being is a being that has reason and free will. Moral evil arises because of using these faculties not proper for their purpose of issue. Natural/physical evil is for the punishment of moral evil. This punishment accords with God’s justice and purpose of creation. Leibniz takes the concept of evil in the context of theodicy too. For him God is a being that can think infinite possibility together through his reason. At the same time he is omnibenevolence. In this context this world must be the best world of all worlds. On the other side God creates everything good. To make higher goods available God allows lower goods, namely evil. Kant takes the concept of evil as a part of ethics as well as a part of rational theology. For him human being can design a moral law through his practical reason. By means of his free will human being can choose to accord to this law which moral goodness comes to exist. Otherwise, namely under the conditions that law doesn’t determine will solely, moral evil arises. For this reason moral nature of human being has a binary structure. Kant states that because of his binary nature human being propensity to evil. He calls this propensity as radical evil.
