Author :
Abstract
İletişimsel yaklaşımın yaklaşık elli yıldır süregelen yaygınlığına rağmen, günümüzde iletişimsel çerçevede sesletimin etkin bir biçimde nasıl öğretilebileceğine dair kafa karışıklığı söz konusudur. Bir taraftan parçalarüstü/parçasal tartışması devam ederken, öte yandan İngilizce öğretimi alanında iletişimsel sesletim öğretimine dair sınırları net olarak tanımlanmış ilkeler ve etkili uygulama örnekleri henüz tam olarak ortaya konulamamıştır. Ayrıca, kariyerinin başında olan bir İngilizce öğretmeninin, diğer dil becerilerine kıyasla sesletim becerilerinin etkin öğretiminde belirsizlikler yaşaması sıkça gözlenmektedir. Sesletimsel paradigmanın ana dil konuşuruna benzer den anlaşılabilir sesletime evrildiği günümüzde, sesletim öğretiminin sıklıkla tekrar, taklit ve fonetik alfabe tanımlamaları gibi 1950’lerin uygulamalarına dayanması sorgulanması gereken bir durumdur. Bu çalışma, dilsel-işitsel yöntem, iletişimsel yaklaşım, iletişimsel yeterlilik ve anlaşılabilirlik kavramları ekseninde geçmişten günümüze gelerek iletişimsel sesletim öğretimine dair bir çerçeve çizmektedir. Ayrıca, ilgili alanyazından çeşitli anlamlı ve konuşma odaklı sesletim uygulamaları derlenmiştir. Sesletim öğretiminin verimliliğinin önemli ölçüde, öğrencilerin fonolojik kazanımların ne derece gerçek iletişim durumlarıyla ilişkili olduğunu düşünmelerine bağlı olduğu kanaatindeyiz.
Keywords
Abstract
Despite the past half-century dominated by the communicative approach to language teaching, today, there is still much confusion regarding how pronunciation should be taught within a communicative framework. While on the one hand suprasegmental/segmental debate is still prevalent for example, the field of ELT still lacks well-defined sets of principles and effective practices for communicative pronunciation instruction on the other. And what is more, the neophyte ELT teacher is highly likely to experience uncertainties concerning effective ways of pronunciation instruction when compared to the teaching of other skill areas. Today, in an era when the paradigm has shifted from native-like pronunciation to the notion of intelligible pronunciation, frequent resort to pronunciation practices of 1950s such as drilling, mimicry and phonetic descriptions needs to be questioned. This study draws a framework for communicative pronunciation instruction from the past up to the present by referring to audiolingualism, communicative approach, and some related concepts such as communicative competence and intelligibility. Having done so, a number of meaningful, speaking-oriented pronunciation activities are exemplified from the literature. We believe that the effectiveness of pronunciation instruction depends largely on the extent to which students think phonological targets relate to authentic communication.
