Y VE Z KUŞAĞI ÇALIŞANLARI ÜZERİNDE ÖRGÜTSEL BAĞLILIK VE PSİKOLOJİK RAHATLIK ALGILARININ İŞTEN AYRILMA NİYETİNE ETKİSİ
Author :
Abstract
Bu araştırma örgütsel bağlılık ve psikolojik rahatlık algısının işten ayrılma niyetini ne derece etkilediğini belirlemek amacıyla gerçekleştirilmiştir. Araştırmanın bağımlı değişkeni işten ayrılma niyeti iken, bağımsız değişkenleri ise örgütsel bağlılık ve psikolojik rahatlık algısıdır. Araştırma kapsamında bireylerin örgütsel bağlılık, psikolojik rahatlık algısı ve işten ayrılma niyeti düzeylerinin, cinsiyet, yaş, medeni durum ve çalışma süresi değişkenlerine bağlı nasıl gerçekleştiğini ve bu değişkenler açısından anlamlı derecede farklılaşıp farklılaşmadığını da ortaya çıkarmayı hedeflemektedir. Araştırma, İkitelli Sanayi Bölgesinde yer alan ve üretim odaklı 780 çalışanı bulunan fabrikada yapılmıştır. Örneklem grubu, 17-40 yaş aralığında bulunan mavi ve beyaz yaka 305 bireyden oluşmaktadır. Araştırma genel tarama modellerinden, ilişkisel tarama modeli ile gerçekleştirilmiştir. Veri toplama aracı olarak bireylerin demografik bilgilerine ulaşmak amacıyla “Kişisel Bilgi Formu” kullanılmıştır. Ayrıca “Örgütsel Bağlılık Ölçeği”, “Psikolojik Rahatlık Algısı Ölçeği” ve “İşten Ayrılma Niyeti Ölçeği” kullanılmıştır. Örgütsel bağlılık ve psikolojik rahatlık algısının işten ayrılma niyetini ne derece etkilediğini belirlemek amacıyla çoklu regresyon analizi yapılmıştır. Analiz sonucunda örgütsel bağlılık ve psikolojik rahatlık algısının işten ayrılma niyetini anlamlı düzeyde etkilediği görülmüştür (R=0.419; R2=0.175; F=15.528; p<.001). Demografik değişkenlerin incelenmesi amacıyla bağımsız gruplar t-testi ve tek yönlü varyans analizi (ANOVA) kullanılmıştır. Araştırmanın sonucunda örgütsel bağlılık ile cinsiyet, yaş ve çalışma süresi arasında; işten ayrılma niyeti ile çalışma süresi arasında anlamlı bir farklılık olduğu bulunmuştur. Bununla birlikte örgütsel bağlılık ile medeni durum; psikolojik rahatlık algısı ile cinsiyet, yaş, medeni durum ve çalışma süresi; işten ayrılma niyeti ile ise cinsiyet, yaş ve medeni durum arasında ise anlamlı bir farklılık bulunmamıştır. İçinde bulunduğumuz pandemi döneminden kaynaklı ekonomik kaygıların beklenen farklılıkların oluşmamasında etkili olduğu düşünülebilir.
Keywords
Abstract
This study was conducted to determine to what extent organizational commitment and psychological comfort perception predicted the intention to quit. The dependent variable of the research is the intention to leave, the independent variables are organizational commitment and the perception of psychological comfort. Within the scope of the study, it was also examined whether the levels of organizational commitment, psychological comfort perception and intention to quit differ significantly in terms of gender, age, marital status and working time variables. The sample group of the study consists of 305 actively working individuals between the ages of 17-40. The research was carried out with relational scanning model, one of the general scanning models. As a data collection tool, "Personal Information Form" was used to access demographic information of individuals. In addition, "Organizational Commitment Scale", "Psychological Comfort Perception Scale" and "Intention to Leave Scale" were used. Multiple regression analysis was conducted to determine to what extent organizational commitment and psychological comfort perception predicted the intention to quit. As a result of the analysis, it was seen that organizational commitment and psychological comfort perception significantly predicted the intention to quit (R = 0.419; R2 = 0.175; F = 15.528; p <.001). Independent groups t-test and one-way analysis of variance (ANOVA) were used to examine demographic variables. As a result of the research, between organizational commitment and gender, age and working time; It was found that there is a significant difference between the intention to quit and the duration of work. However, organizational commitment and marital status; perception of psychological comfort and gender, age, marital status and duration of work; No significant difference was found between the intention to quit and gender, age and marital status.
Keywords
- Wey-Smola, K. ve Sutton, C. D. (2002).“GenerationalDifferences: RevisitingGenerationalWorkValuesforthe New Millennium”, Journal of OrganisationalBehaviour, cilt 23, sayı 4, ss.363-382
- Amayah, A. T. ve Gedro, J. (2014). “UnderstandingGenerationalDiversity: Strategic Human Resource Management and Development AcrosstheGenerational ‘Divide’ ”, New Horizons in AdultEducationand Human Resource Development, cilt 26, sayı 1, ss.3648.
- Önal, K. (1999). “Çalışanın Kuruma Bağlılığı: Bir Özel Hastane Uygulaması”, (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Sosyal Bilimler Enstitüsü, Gazi Üniversitesi.
- Yılmazer, A. ve Eroğlu C. (2008). İnsan Kaynakları Yönetimi.Ankara, Seçkin Yayınları.
- Aygenoğlu, K. (2015). “X Ve Y Kuşaklarının Kurumsal İş Hayatında İnsan Kaynağı Açısından Stratejik Yönetimi”, (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi), Sosyal Bilimler Enstitüsü, Maltepe Üniversitesi.
- Becker, T. E., Billings, R. S., Eveleth, D. M. ve Gilbert, N. L. (1996). “FociandBases of EmployeeCommitment: ImplicationsForJobPerformance”, Academy of managementjournal, cilt 39, sayı 2, ss.464-482.
- Karım, F. ve Rehman, O. (2012). “Impact of JobSatisfaction, PerceivedOrganizationalJusticeandEmployee Empowerment on OrganizationalCommitment in SemigovernmenOrganizations Of Pakistan”, Journal of Business StudiesQuarterly, cilt 3, sayı 4, ss.92-104.
- Varışlı, N. (2019). “Örgütsel Bağlılık Ve İş Tatmininin İşten Ayrılma Niyeti Üzerindeki Etkisinin İncelenmesi: Ankara İlindeki Beş Yıldızlı Konaklama İşletmelerinde Bir Uygulama”, (Yayımlanmamış doktora tezi), Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul Gelişim Enstitüsü.
- Yener, S. (2015a). “Paylaşılan Liderlik Davranışı ve İşten Ayrılma Niyeti Arasındaki ilişkide Psikolojik Güvenlik Algısının Aracı Değişken İlişkisinin Araştırılması”. (Yayınlanmamış Doktora Tezi), Sosyal Bilimler Enstitüsü, Haliç Üniversitesi. Yener, S. (2015b). “Psikolojik Rahatlık Algısı Türkçe Formunun Geçerlik ve Güvenirlik Çalışması”, ODÜ Sosyal Araştırmalar Dergisi, cilt 1, ss.280-305.
- Kessel, M., Kratzer, J. Ve Schultz, C. (2012). “Psychologicalsafety, knowledgesharing, andcreativeperformance in healthcareteams”, Creativityandinnovationmanagement, cilt 21, sayı 2, ss.147-157.
- Güçlü-Nergiz, H. (2015). “Otel İşletmelerinde Hata Yönetiminin Psikolojik Güvenlik, Örgütsel Performans ve Örgütsel Öğrenme Üzerindeki Etkisi”, Anatolia: Turizm Araştırmaları Dergisi, cilt 26, sayı 2, ss.221-237.
- Lee, T. W. ve Maurer, S. D. (1999). “Theeffects of familystructure on organizationalcommitment, intentiontoleaveandvoluntaryturnover”, Journal of Managerialissues, ss.493-513.
- Turunç, Ö. ve ÇELİK, M. (2010). “Algılanan örgütsel desteğin çalışanların iş-aile, aile-iş çatışması, örgütsel özdeşleşme ve işten ayrılma niyetine etkisi: Savunma sektöründe bir araştırma”, Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, cilt 14, sayı 1, ss.209-232.
- Keleş, H.N. (2011). “Y Kuşağı. Çalışanların Motivasyon Profillerinin Belirlenmesine Yönelik Araştırma”, Organizasyon ve Yönetim Bilimleri Dergisi,cilt 3, sayı 2, ss.129-139.
- Şenturan, Ş. (2014). Örnek Olaylarla Örgütsel Davranış. İstanbul, Beta Basım Yayın.
- İnce, M. ve GÜL, H. (2005).Yönetimde Yeni Bir Paradigma: Örgütsel Bağlılık. Konya, Çizgi Kitabevi.
- Yıldız, S. (2008). “Örgüt Kültürünün, İşten Ayrılma Eğilimi ve Çalışan Verimliliği Üzerindeki Etkisi: Bir Ara Değişken Olarak Örgütsel Destek Algısı”, (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi), Sosyal Bilimler Enstitüsü, Abant İzzet Baysal Üniversitesi.
- Fabi, B., Lacoursière, R. Ve Raymond, L. (2014). “Impact of High-PerformanceWorkSystems on JobSatisfaction, OrganizationalCommitment, andIntentiontoQuit in CanadianOrganizations”, International Journal of Manpower, cilt 36, sayı 5, ss.772-790.
- Labrague, L. J., Mcenroe-Petitte, D. M., Gloe, D., Tsaras, K., Arteche, D. L. ve Maldia, F. (2017). “OrganizationalPolitics, Nurses' Stress, BurnoutLevels, TurnoverIntentionandJobSatisfaction”, International NursingReview, cilt 64, sayı 1, ss.109-116.
- Barutçugil, İ. (2004). Stratejik İnsan Kaynakları Yönetimi. İstanbul, Kariyer Yayıncılık.
- Başaran, İ. E. (2000). Örgütsel Davranış İnsanın Üretim Gücü. Ankara, Bilim Kitap Kırtasiye.
