Author :
Abstract
Evrenin sınırları büyüyüp, devasa yapılara, çokluğa yerini bıraktıkça bilimin yüzü minimale döndü. Evrenin sırrı büyük parçalardan, minimal değerlere indirgendi. Sanatta da fazlalıklardan arınma başlar. Şiirde minimal imgelere fraktal anlamsal değerler yükleyen Mungan’ın şiirlerinde anlamsal katmanlar bulunmaktadır. Çürüme, Mungan’ın şiirlerinde anlamsal çeşitlilikle genişleyen minimal bir imgedir. Modern yenidünya düzeniyle birlikte insan huzuru ve huzursuzluğu aynı düzlemde yaşamaya başlar. Yeni oluşan toplumda kendini gösteren karamsar ve bunaltı havası ruhun derinliklerine işler ve ruhta deformasyon başlar. Varoluş sancısını çeken Murathan Mungan, şiirlerinde bu sancılı yaşamın sanrıları olan çürüme imgesini kullanır. Modern çağın bireyi içine çektiği bozulmuş havası figüratif dille şiirin derinlerine işler. Çocukluğun değer yitimiyle birlikte eskiyen nesneler, ulaşılamayan hedefler, bozulan değer yargıları bireyi nefes alan cesete dönüştürmeye başlar. Yürüyen, kabul görmeyi bekleyen bireylerin toplumla çatışması durumlarında içsel bir çürümenin de adımı atılır. Doğumla başlanan hayat savaşında birey her gün çürümesine bir adım daha yaklaşır. Çürüyen sadece fizyolojik nesneler değil sıradanlaşan, tipikleşen ruhlardır.
Keywords
Abstract
As the boundaries of the universe grew and replaced the huge structures and the multitude, the face of science turned to a minimal. The secret of the universe has been reduced from large pieces to minimal values. In art, purification begins. There are semantic layers in Mungan's poems, which load fractal semantic values in minimal images in poetry. Decay is a minimal image that expands with semantic diversity in Mungan's poems. With the modern newborn order, human peace and restlessness begin to live on the same plane. The mood of pessimistic and overwhelming, manifested in the newly formed society, processes deep into the soul and deformation begins in the soul. Murathan Mungan, who draws the pain of existence, uses the image of decay, which is the delusions of this painful life in his poems. The distorted air of the modern age, which draws the individual, works deep into the poem with figurative language. Objects that fade with the value of childhood, inaccessible goals, impaired value judgments begin to turn the individual into a breathing corpse. In cases where individuals who are walking and waiting to be accepted clash with the society, an internal decay is also taken. In the life war started with birth, the individual is one step closer to his decay every day. Decaying is not only physiological objects, but ordinary, typical souls.
