Author :
Abstract
19. yüzyılın ikinci yarısı, oda müziğinde önemli estetik ve yapısal dönüşümlerin yaşandığı bir dönemdir. Klasik sonat formu, romantik müzik anlayışıyla yeniden yorumlanırken, besteciler senfonik genişleme, tematik bütünlük ve yeni form yaklaşımları üzerine yoğunlaşmıştır. Bu çerçevede César Franck (1822-1890), döngüsel formu oda müziğine entegre eden yenilikçi yaklaşımıyla öne çıkmaktadır. Franck’in 1886’da kemancı Eugène Ysaÿe’ye ithaf ettiği Keman ve Piyano Sonatı, romantik dönem oda müziği repertuarında ayrıcalıklı bir yere sahiptir. Döngüsel form anlayışı, kromatik armoniler ve genişletilmiş tonalite kullanımı, eserin biçimsel ve estetik dönüşümdeki rolünü vurgulamaktadır. Geleneksel keman ve piyano sonatlarından farklı olarak, iki enstrüman arasında dengeli bir müzikal diyalog sunarak anlatım gücünü derinleştiren bir yapı sergilemektedir. Mevcut literatür genellikle eserin teknik ve biçimsel analizlerine odaklanırken, Franck’in oda müziğine yaptığı estetik ve yapısal katkılar bütüncül bir bakış açısıyla sınırlı incelenmiştir. Bu çalışma, Keman ve Piyano Sonatı’nın 19. yüzyıl oda müziğindeki konumunu, estetik dönüşüm sürecindeki etkisini ve bestecinin getirdiği yenilikleri tarihsel ve sanatsal bağlamda değerlendirmeyi amaçlamaktadır.
Keywords
Abstract
The second half of the 19th century was a period of significant aesthetic and structural transformations in chamber music. As the classical sonata form was reinterpreted through the lens of Romanticism, composers focused on symphonic expansion, thematic unity, and new formal approaches. In this context, César Franck (1822–1890) emerged as a prominent figure with his innovative integration of cyclic form into chamber music. His Violin and Piano Sonata, dedicated to violinist Eugène Ysaÿe in 1886, holds a distinguished place in the Romantic chamber music repertoire. The use of cyclic form, chromatic harmonies, and expanded tonality underscores its role in formal and aesthetic transformation. Unlike traditional violin and piano sonatas, the work presents a balanced musical dialogue, deepening expressive power in chamber music. Existing literature primarily focuses on the work’s technical and formal analysis, while Franck’s aesthetic and structural contributions to chamber music remain limited in comprehensive evaluation. This study aims to examine the position of Franck’s Violin and Piano Sonata within 19th-century chamber music, its impact on aesthetic transformation, and the innovations introduced by the composer in a historical and artistic context.
