Author :
Abstract
Yapay zekânın iletişim alanındaki hızlı yükselişi, klasik insan merkezli iletişim kuramlarının yeniden ele alınmasını gerekli kılmakta; öznellik, anlam üretimi ve toplumsal temsil süreçlerinde köklü dönüşümlere yol açmaktadır. Bu çalışma, yapay zekâyı yalnızca bir teknoloji değil, aynı zamanda iletişimsel bir aktör olarak değerlendirmektedir. Bu bağlamda, popüler bir uygulama olan Character AI örneği üzerinden, yapay zekânın bireylerle kurduğu etkileşim teknik, kuramsal ve deneyimsel açılardan incelenmiştir. Medya Denklik Kuramı, Sosyal Yanıt Kuramı ve Post-hümanist yaklaşımlar temelinde, kullanıcıların yapay karakterlerle geliştirdiği duygusal, empatik ve etkileşimsel bağlar analiz edilmiştir. Ayrıca, algoritmaların söylem üretimi süreçlerindeki yönlendirici ve ideolojik rolü ele alınmış; bu süreçlerin kullanıcı deneyimlerine nasıl yansıdığı tartışılmıştır. Nick Couldry ve Ulises Mejias’ın veri sömürgeciliği ve kültürel hegemonya yaklaşımları çerçevesinde, uygulama içi kullanıcı etkileşimleri ve örnek içerikler değerlendirilmiştir. Sonuç olarak, Character AI yalnızca bir yazılım değil; dijital öznellik, yaratıcı iletişim ve kültürel temsilin yeniden şekillendiği, yapay zekânın toplumsal yapılarla bütünleştiği yeni bir iletişimsel alan olarak konumlandırılmaktadır.
Keywords
Abstract
The rapid rise of artificial intelligence in the field of communication necessitates a critical reevaluation of classical human-centered communication theories, leading to profound transformations in subjectivity, meaning-making, and processes of social representation. This study approaches artificial intelligence not merely as a technological tool, but as a communicative actor. In this context, the research examines the case of Character AI, analyzing how AI engages with users on technical, theoretical, and experiential levels. Grounded in Media Equation Theory, Social Response Theory, and posthumanist perspectives, the study explores the emotional, empathetic, and interactive bonds users form with AI-generated characters. Furthermore, it interrogates the ideological and directive roles of algorithmic discourse production, highlighting how these processes shape user experience. Drawing on Nick Couldry and Ulises Mejias’s critiques of data colonialism and cultural hegemony, the analysis incorporates in-app interactions and sample dialogues to assess the sociocultural dynamics at play. Ultimately, the study argues that Character AI is not merely a piece of software, but a site where digital subjectivity, creative communication, and cultural representation converge positioning artificial intelligence as an emergent communicative domain integrated into broader societal structures.
