TRİTON KAYNAŞMASI, A.N. SCRİABİN'İN YARATICILIĞININ GEÇ DÖNEM ARMONİSİ’NDE SİSTEM OLUŞTURAN BİR FAKTÖR OLARAK
Author :
Abstract
Bu çalışma, Aleksandr Sсrэabin'in geç dönem (1910–1914) armonisinde sistemik bir faktör olarak triton akorları kaynaşmasının derinlemesine analizine adanmıştır. Melodik-armonik yapılarla çalışmak için bir metodoloji önerilmektedir. Bu metodoloji, akor çekirdeğinin özelliklerinin incelenmesini, karmaşık akorların üst yapısını ve bunların kaynaşmalarını içermektedir. Odak noktası, farklı armonik analiz türlerini birleştiren Tersiyer Armoni ve kaynaşma sürecinde akor temel tonlarının karşılıklı ilişkileridir. Değiştirilmiş dominant yedili ve dominant dokuzlu akorların kaynaşmasının triton işlevselliğinin ortaya çıkmasına yol açtığı, genişletilmiş bir armonik alan oluşturduğu ve “müzikal ambivalans” fenomenini yarattığı gösterilmiştir. Triton işlevselliği, geleneksel işlevsellik paradigmasını tamamlar ve genişletir, böylece bir eserde armoni ve müzikal formun oluşumunda bunların ortak katılımından söz etmemizi sağlar. Bu eserlerin analizi, triton akor kaynaşmalarının yaygın kullanımını değil, aynı zamanda bunların evrimini de göstermektedir. Çalışmanın sonuçları, Scriabin'in geç dönem armonisinin yapısal bütünlüğünü ve ifade gücünü anlamak için yeni perspektifler açmaktadır.
Keywords
Abstract
This study is devoted to an in-depth analysis of tritone chords fusion as a systemic factor in the harmony of Alexander Scriabin's late period (1910–1914). A methodology for working with melodic-harmonic structures is proposed, including the study of the characteristics of the chordal nucleus, the superstructure of complex chords, and their fusions. The focus is on the Tertian Harmony, which unites different types of harmonic analysis and the interrelation of the chord fundamental tones in the process of their fusion. It has been shown that the fusion of altered dominant seventh and dominant ninth chords leads to the emergence of tritone functionality, forms an expanded harmonic field, and creates the phenomenon of “musical ambivalence.” Tritone functionality complements and expands the paradigm of traditional functionality, allowing us to speak of their joint participation in the formation of harmony and musical form in a work. An analysis of these works demonstrates not only the widespread use of tritone chord fusions, but also their evolution: from sketches and combinations with quartal structures to an extremely concentrated and system-forming embodiment. The results of the study open up new perspectives for understanding the structural integrity and expressiveness of Scriabin's late harmony.
