Author :
Abstract
Belediyelerin engelli bireylere yönelik hazırladığı afişler, görsel iletişim stratejilerinde tekrarlanan kalıpları barındırmasıyla dikkat çekmektedir. Özellikle farklı belediyelerin benzer biçimde “ellerini havaya kaldırmış engelli birey” imgesini kullanmaları, bu temsilin sıradan bir tasarım tercihi olmaktan çıkarak adeta kurumsal bir gelenek hâline geldiğini göstermektedir. Bu çalışma, söz konusu görsel tekrarların göstergebilimsel çözümlemesini yaparak, engelliliğin nasıl bir “mit” üzerinden temsil edildiğini tartışmayı amaçlamaktadır. Roland Barthes’ın mit ve anlam katmanları kuramı çerçevesinde yapılan inceleme, söz konusu imgenin engelliliği mutlak bir neşeye ve iyimserliğe indirgeme stratejisiyle işlev gördüğünü ortaya koymaktadır. Bu bağlamda, belediyelerin iletişim pratiklerinde kullanılan görsel kodların toplumsal katılımı görünür kılmaktan ziyade, engelliliği normalleştirici bir söylem üretmeye hizmet ettiği vurgulanmaktadır. Çalışmanın amacı, engellilik temsilinde görsel klişelerin açığa çıkarılması ve kamu iletişiminde daha kapsayıcı bir tasarım anlayışının gerekliliğini tartışmaya açmaktır.
Keywords
Abstract
The posters prepared by municipalities for disabled individuals draw attention due to the repetitive patterns they contain in their visual communication strategies. In particular, the fact that different municipalities use the image of a disabled individual with their hands raised in a similar manner shows that this representation has become an institutional tradition rather than a mere design choice. This study aims to discuss how disability is represented through a ‘myth’ by conducting a semiotic analysis of these visual repetitions. The examination, conducted within the framework of Roland Barthes' theory of myth and layers of meaning, reveals that this image functions as a strategy to reduce disability to absolute joy and optimism. In this context, it is emphasised that the visual codes used in municipal communication practices serve to produce a discourse that normalises disability rather than making social participation visible. The aim of the study is to expose visual clichés in the representation of disability and to open up a discussion on the need for a more inclusive design approach in public communication.
