Author:
Abstract
Bu makaleTürkiye’de aile içinde erkek şiddetini önlemeye ve durdurmaya yönelik ne tür çalışmaların yapıldığı ya da uygulanmaya çalışıldığını anlamak için alayazın taramasına başvurmuştur. Türkiye’de aile içi şiddeti önleme konusunda yazılmış makaleler, tezler ve raporlar incelenmiş ve ne tür bulguların bulunduğu sistematik olarak sunulmuştur. Pek çok araştırmacı aile içi şiddetin oluşmasına neden olan faktörler üzerine durmuştur. Bu nedenler kişisel sorun alanları, ataerkil yapılar ve klinik ve sosyal hizmet alanındaki eksiklikler olarak saptanmıştır. Böylece, ne tür konularda daha ayrıntılı ve derinlemesine çalışmalara ihtiyaç duyulduğu vurgulanmıştır. Bu alanyazın taramasına görehukuk, sağlık ve sosyal hizmetler boyutunda çok daha etkili yöntemlerin ve yasaların geliştirilmesi erkek şiddetinin durdurulması için elzemdir.Eşine şiddet uygulayan suçlu erkeklerin sistematik ve kontrollü bir şekilde uzmanlar; sosyal hizmet uzmanları, psikiyatristler ya da psikologlar önderliğinde yürütülecek olan önleme programlarının geliştirilmesi önerilmiştir.Bu makale aile içinde erkek şiddetini daha etkili önleme ve sonlandırma çalışmalarının yapılmasına öncülük edebilir. Aile içi erkek şiddetini önleme çalışmaları incelenerek hukuki açıdan eksiklikler saptanmış ve sosyal politika yapıcıların harekete geçmesini önermiştir. Bu öneriler yapılırken aile içi şiddete maruz kalan kadınların ve çocukların güvenliğinin garanti altına alınmasının gerekliliği bir insan hakkı olarak altı çizilirken, suçluların etkili müdahale hizmetlerine katılımı da aile bireylerinin güvenliği için yardımcı olacaktır.
Keywords
Abstract
This article reviews the available literature on domestic violence perpetrator interventions in Turkey in order to understand how the Turkish system attempts to stop men’s violent behaviour in family settings. Articles, theses and reports were gathered by searching electronic databases. The findings were then presented systematically. Many researchers have focused on examining the reasons around domestic violence in Turkey. These reasons are associated with individual issues, the patriarchal structure and inadequate social work and clinical intervention practices. This has highlighted the need to conduct a detailed and in-depth study on domestic violence perpetrator interventions. Based on this literature review, it is clear that new and systematic strategies and laws are required within social work and health services. This article recommends that perpetrator intervention programmes must be established that are run by professionals, social workers, psychologists and psychiatrists. It is hoped that the article will improve strategies for reducing and stopping male violence in family settings. It is suggested that social policy-makers should recognise the current inadequate rules and laws around domestic violence perpetrator intervention procedures and efforts. Given these recommendations, it is concluded that the protection of women and children survivors of domestic violence should be guaranteed by the government as human rights.