Author:
Abstract
Ortaya çıkından 20. yüzyılın başına kadar olan süreçte roman kişisi, karşımıza kademeli olarak hep toplum içinde daha özerk, kendine daha iyi bir yer edinme ve sesini daha fazla duyurma anlayış ve mücadelesi güden bir çeşit kahraman olarak çıkar. 20. yüzyılın hemen başındaki metinlerden itibaren ise topum içinde dağılmış, topluma yabancılaşmış, kendisi ile arasına mesafe girmiş, güçsüzleşmiş bir özneyle karşılaşırız. Modern düşüncenin üstün tuttuğu değerlerle inşa edilen dünyada birey hayal kırıklığına uğramış, parçalanmış, kendine yabancılaşmış ve güçsüzüdür. Bu çalışmada bireyden özneye geçiş süreci ve insan öznenin giderek roman içinde silikleşip kaybolması; modern ve postmodern düşüncenin özneye bakışından hareketle değerlendirilmiştir. Modern edebiyatın, gücü kahramanı ile paralellik arz eden romanlarından postmodern edebiyatın kahramansız anlatılarına geçilen süreçte roman kahramanın geçirdiği değişimler ve bu değişimlerin türün yapısal özelliklerine ve estetik niteliğine etkisi üzerinde durulmuştur. Anlatının kendisinin anlatılandan daha önemli olduğu postmodern edebiyatta roman kahramanın yokluğunun, türün yapısal kurgusunu ve dolayısıyla estetik ögelerinde yarattığı değişim tartışılmıştır.
Keywords
Abstract
From the emergence to the beginning of the 20th century, the novel person comes up as a kind of hero, who is gradually becoming more autonomous in society, struggling to acquire a better place in his / her own society and to announce his / her voice more. From the texts of the early 20th century, we encounter a subject disintegrated in society, alienated from society, distanced from himself, and became weakened. In the world built with the values that modern thought holds superior, the individual is disappointed, fragmented, self-alienated and powerless. In this study, the process of transition from individual to subject and the disappearance of the human subject in the novel gradually was evaluated from the point of view of the modern and postmodern thought of the subject. In the process of transitioning from the novels of modern literature, which are in parallel with the hero of power, to the heroic narratives of postmodern literature, the changes of the novel hero and the effects of these changes on the structural features and the aesthetic quality of the species are emphasized. In postmodern literature where narrative itself is more important than the content, the absence of the novel hero, the structural fiction of the genre and thus the change it has created in its aesthetic elements are discussed.